***

Za ten przygniatający

do fotela strach,

tak daleko,

jak daleko jest do gwiazd,

na kolanach obolałych klęczy

umysł z ciałem,

człowiek mój,

za ten ból,

myśli są tak czarne,

porośnięte mchem drzewo,

zastygły staw,

ławka, na ławce siedzący ból,

droga, na drodze drżący idzie strach,

czy to ten sam człowiek?

z głową wtuloną w ramiona

patrzy depresyjnie w omszałą wody toń,

jest sam,

wtóruje jego posępnym myślom

cichy wiatr,

coś śpiewają,

coś smutnego,

coś, czego się boją.