***

Wiszę,

na tej wielkiej pętli miłości...

Wiszę, jaki gruby szyję oplótł mi strach,

dusi mnie,

szarość nieba i ulic,

karmi mnie depresyjny chłód,

paranoiczny, przegrzany mózg,

za łzą łza, nie ma niczego,

do czego można byłoby się...

nie ma niczego, w kim można by się...

i już, i już, zanurzyć umysł,

teraz nie mogę wypowiedzieć nic,

to nic w głowie jest tym,

czego nigdy nie byłem pewien,

miłość, a rozmowa,

powiedzieliśmy sobie wszyscy

nienawidzę,

po co to? po co tamto?

wszystko nasze przestaje być nasze,

widzę bardzo dobrze,

słyszę niski, płaczliwy szept wiatru,

widzę dyfuzję jego ruchów,

pełne bólu podrywy

i beznadzieję, kiedy już nie może,

już nie wierzy i... przestaje,

czas zły na wieki nastaje,

w Twoich oczach, czy to łza, czy...

koniec naszego nastroju,

jest w nas więcej smutnej i prawdziwej

[miłości,

niż wszyscy możemy to wyrazić,

na pętli ze sznura miłości, lęku

[przeogromnego

i beznadziejności,

tak przyjdzie umrzeć, tak przyjdzie się

[narodzić,

choć teraz mało kto w to wierzy,

najmniej... ja,

mało kto.