***

Trucizna w mojej głowie

zmusza do łez bezradności,

wielki lęk, władca jakiś...

w jego szponach umysł,

on wciąż pompuje strach,

każe chować się przed kochanymi,

czy władca miłości i spokoju już przegrał,

czy na pewno... jeśli...

to jest już chyba po wszystkim,

czas modlitwy przerodził się w czas upadku,

w czas nerwowego oczekiwania,

każdy kąt jest już po brzegi wypełniony...

żałością... i dziwi go, i dziwi,

że z krzyżem – demonem walczy,

ryby i dzieci głosu przecież nie mają,

łzy to jedyna ochrona,

spłynie na chwilę trucizna... powróci,

większa jest gdy użyje środków,

wolałby już, już wolałby być na zawsze

[przegranym,

a jest coś, jeszcze coś, co podrywa,

żeby jeszcze bardziej bolało później

i nie chwyci jej nigdy ze spokojem...

i nie powie dusza chora, jak pragnie być jej,

on nie przynależy nawet do się,

ktoś trzyma, trzyma go i wydaje się być dzień

czarniejszy od nocy

i wydaje się, że...

umarł dawno dla świata,

dostał wrażliwość nerwową i musi się

[zamknąć,

ktoś zatyka mu usta przez głowę,

ktoś po kryjomu wstrzykuje mu niepokój,

... zabili go...

tylko, że on to ciągle czuje...

ciągle.