***

To nie jest

to miejsce,

ból rzeczy nie skończonych,

ból rzeczy nie zaczętych,

strach przed nowym,

strach przed starym,

i ból rzeczy codziennych,

nie można tego

ot tak, po prostu zamknąć,

nie można też tak

po prostu odejść,

jednak granica została przekroczona,

lęk zwyciężył,

wstyd się sprężył,

wina wypełniła,

nadzieją sen niespokojny,

i czy jest jeszcze coś ...

smutki w oczach,

patrząc na to

i czując się jeszcze bardziej

winnym,

życie zaczyna się i kończy

tak samo,

koncentruje się w jednym punkcie,

składa się z tych samych

trzech emocji,

usypianych miliony razy

naturalnie

i mniej naturalnie

ból większy, coraz większy,

teraz już tylko

powolne konanie,

w samotności błaganie,

nie wiadomo tylko adresu wybawcy,

coraz trudniej powiedzieć słowo

komukolwiek,

wszystko stało się wrogie

i takie szklane,

może to przez te

wiecznie płynące łzy,

z boku wygląda

to tak łatwo,

wystarczy wstać i iść

i już

jak wszyscy,

ale jedna tylko próba

i krwawi przebity

kolcem niewytłumaczalnym

kolejny świt,

i jeszcze więcej

bólu i smutku,

coraz mniej sił,

żadnej nadziei na miłość,

żadnej na trafny,

bezbolesny ruch,

wszystko płynie tym

jadem i krwią,

trudno wyobrazić sobie,

by cokolwiek odmieniło obraz boju

na kształt choćby

cienia życia,

teraz to jest śmierć,

czekam widząc ich smutek,

czekam trzęsąc się każdą myślą

i każdym ruchem,

co najważniejsze jest?

krajobraz rozciągnięty od snu do snu,

pomiędzy nie ma już nic,

bo nie ma tam mnie,

mówicie tylko

do cienia.