***

Strach, który spada przez błękit nieba,

odbiera dziś znowu piękno gorącego słońca,

czerwone usta dawno przestały mieć kolor

żywy,

spoglądając przez pancerz obłędu,

który zdaje się być nierozłącznym

[towarzyszem

samotnym wędrówek w głąb,

by odnaleźć w oczach ludzi nadzieję,

trzeba miliony razy pozbawiać się samego

siebie...

wiosna przyniosła miłość i łzy,

wszystko już teraz zabierze ten czas,

można jeszcze udawać bohatera na

[zgliszczach

swojego wewnętrznego domu,

zapytuję widząc wszechmiar

[przepływającego

piękna nigdy nie dotkniętego,

strach jest wszechobejmujący

zapytuję co można odbudować,

jeśli cokolwiek jeszcze zostało.