***

Pogoda umysłu jest typowa, jak na tę porę

[roku,

choć to chyba już teraz nie gra roli,

zaokienne zachmurzenie udziela się

[podświadomości

mojej

wszystko dalej targane wiatrem, jak moje

[nerwy,

suche, ogołocone czerepy drzew,

porozrywane, powyginane, jak członki moje,

noc maluje mi swoje oblicze

w najczulszych miejscach mojego

[podświadomego,

chorego świata, zalanego jak Atlantyda,

szybki nurt, rwący i szybki nurt lęku, sprawił,

że moje oczy są już tylko cieniem,

a oczy zwierciadłem duszy – ktoś powiedział,

więc jeśli masz w sobie jeszcze radość,

to patrz w niebo, na zielone trawy,

na błękitne tafle jezior, wszędzie, tylko...

nie na oczy moje,

bo możesz stracić wszystko,

możesz zarazić siebie i innych,

a Ty nie po to tu stoisz teraz,

trzymaj kolejkę po miłość,

i jeśli starcza Ci odwagi,

mów wszystkim: Kocham.