Momentalnie

Zaciskam zęby,

patrzę głęboko w lustro,

w swoje zapłakane źrenice,

składam na piersiach,

na piersiach krzyżuję swoje ramiona,

jestem tu i tam daleko,

boli każdy ruch

i wszystko jest trudne,

intensywnie myślę o odejściu,

ale mniej intensywnie niż wcześniej,

boli wciąż,

niektórzy wierzą w zmiany,

takie zmiany nie zachodzą,

wyłącznie sam,

nikt nie ma prawa,

nikt cokolwiek narzucać,

chora jest dusza i ciało,

odbieram każdy szelest,

każdy szelest w chorym umyśle,

wiesz, co znaczy każdy szelest

w tak skonstruowanym umyśle?

wiesz, co znaczy

wstać, obudzić się,

obudzić się i wstać

po to, żeby znowu czuć ten trywialny,

ale jakże nie dający spokoju

stan,

w najskrytszym zakątku siebie (jeśli jestem?)

pragnę

nie przynależeć tu już,

być zapomnianym,

wyrzućcie mnie ze swoich notesów,

ze swoich wspomnień,

ze swojej pamięci,

ja pragnę,

muszę, ja też muszę

wyrzucić siebie,

to tylko lęk i ból,

nic więcej,

to ten

mój

całokształt,

źrenice zapłakane w lustrze,

a wystarczy jeden

odważny ruch,

czy jestem błogosławiony?

zapominam...

zapominam wszystko

co poznałem,

nie wiem...