***

I tak pożółkniemy,

tak, jak ten liść ostatni pofalujemy,

lub jak samobójca roztrzaskamy się,

tak pożółkniemy,

jesienna pora umierania,

kochamy się i potrzebujemy,

wybieramy śmierć, a wciąż żyjemy i płaczemy,

to jest tak niehumanitarnie ludzkie

patrzymy, idziemy i mamy ochotę pójść najdalej,

jeszcze dalej, najdalej,

wielki jest nieporządek w naszych emocjach,

wielki jest i nie wiemy skąd ból i smutek,

chcemy i boimy się pójść dalej,

nie ma w nas magii miłości

w miłości się nie umiera,

w samotności się odchodzi,

żółknie się, wysycha,

nie ma źródła, nie ma skąd czerpać

tak bardzo tego brak,

trudno, pod patyną zewnętrzności,

odkryć emocjonalny świat,

... świat każdego z nas,

wewnętrzny, nie do okiełznania, strach,

przygnębiający myśli smak,

wstyd głęboki jest,

zniknąć chce ze wstydu umysł,

płyniemy bezcelowo szukając jeszcze szans,

marazm spowił ciała nam

uwolnić się ... w krzyku,

w płaczu,

nie myśli o nas nikt,

jest tylko czas,

nie ma znaczenia ten czas,

prawdziwego bólu nie uleczy w nas,

są tylko słowa,

można z nich zrobić bat, dla nas bat, na nas

... na statku znaleźć się,

niech napiszą na nim: szczęście, raj,

kurs na wyspę,

gdzie jeden, choć jeden

dla nas

cel jest...

Miłość.