***

Dotykanie codziennie tych samych stref,

oglądanie tych samych krajobrazów,

trzymanie na wodzy swoich najgłębszych

[bolączek,

raz bliżej jestem czegoś, raz dalej,

nigdy w pełni choćby prostakiem,

daleko mi do konturów człowieczeństwa,

dzikość rzucająca konwulsyjnie

moim ciałem,

myśli niezgodne z własnym rozlatującym się

umysłem (rozumem),

wnętrze rzygające już tym swoistym

i wielce oryginalnym

pozorem egzystowania,

zamykanie się w pokoju i w sobie,

nie ma w tym wyjścia,

codziennie ten sam lęk,

bez przepisu, nie ma przepisu,

górują emocje – nie ma rozumu,

żeby możliwe było zniknięcie,

ale nie,

moja wewnętrzna podejrzliwość,

zamknąć się, zamknąć się,

tysiące planów,

sranie w tym jedynym miejscu,

tysiące planów,

agonia – bez kulminacyjnego punktu,

rzygam sobą,

tym kim jestem,

pokochaj siebie,

to nie jest proste,

przy posiadaniu takiego rozumu

[emocjonalnego,

cholerna żebracza maksyma,

wtapianie na siłę w tę choleryczną

rzeczywistość,

ale to moje Ja

odstaje,

Wy mi nie wierzycie,

ja wiem,

ale ja tylko o tym wiem,

jak odstaję,

to jest nie do zaakceptowania.