***

Dotyk nocy, co scałował

cały nasz wstyd,

co ukoił ból, strach jedyny nasz,

w splecionych dłoniach gwiazd

dotknęliśmy własnych warg,

pocałunek miał smak naszych

trosk, zdrad i najszczęśliwszych

dat,

poznać świat w pojedynkę

to najgorszy znak,

wszystko ma łez słony smak,

trzeba zaczynać od nowa

budować własny dom,

choć w pamięci jeszcze ruiny poprzednich są,

gdzie resztki naszych smutków i żalów

rozwiewa kojący wiatr,

biegniemy czasem tam na oślep,

by poczuć zapach wypalonych

cegieł uczuć,

by zanurzyć głowę w ukojenia ramionach,

by posłuchać o czym szepcze

wśród pogorzelisk wiatr,

by opuścił nas ten strach,

co zagłusza świeżych uczuć dźwięk,

co zasnuwa oczy masą bzdurnych wizji,

co zatruwa umysł,

trzeba podnieść każdy odłamek,

tego co zostało w nas

i po cichu odejść rozsiewając

nowych, złotych piasków

cud.