***

Czy gotowa byłabyś Ty, która jesteś, ale tak

[daleko – niebo,

a której tu Cię nie ma, nie było, nie będzie,

czy gotowa byś była spojrzeć na człowieka – z

[nieba

tego, który co noc pływa łódką strachu wśród

[łez Pacyfiku,

wśród Ciebie syreny, płacz swój leję, nie do

[końca dla Ciebie,

scałowuję resztki wytartego zdjęcia, pośród

[którego

jasnym przesmykiem szarości pomieszczeń

[stoisz Ty, w sukni z kwiatów, pamiętasz?

rozniecasz ogień i chwilą zabijasz oko świata,

ułaskawiasz mnie mówiąc, on cierpi bez Ciebie,

a potem, to tak dawno,

jest tyle pięknych kobiet, ludzi,

a Ty stoisz w trzecim oku Shiwy, suknia

[kwiatów,

czy jesteś aneksją wśród ludzi?

od Ciebie te włosy jak złoto pustyni,

do Ciebie mówię Namaste, jasna, atłasie ze

[skór stworzony,

I jest w Tobie boskość, staje się, czy Ty masz

[ciało w ogóle?

a we mnie lęk daleki,

czy na Elizjum spocząć by mi dano?

wątpliwe,

Ciebie pewnie wynoszą nad nieboskłony,

czy uroda Twa jest złem, kto dał Ci taki

[prezent?

bije jasność zapomniana,

dwa miesiące piłem łzy,

nie słuchałem ni muzyki,

cokolwiek, ruch,

jakie to ma dziś znaczenie, nie znam nawet

[dobrze Ciebie,

teraz nawet rozmawiać bym z Tobą nie mógł –

[w niebie,

nie mogę z nikim,

w kokon,

larwa strachliwa,

jestem,

spojrzeć w oczy Tobie?

nie,

coś z mózgiem jest nie tak,

boli, straszy już wszystko,

to nie ja, to życie płynie,

to nie ciało, chcę w jaskinię,

chcę zamienić się w te głazy

i nie poczuć już ni razu,

drżenia, bicia serca i zawału,

chcę bez mózgu przejść to cało,

nie chcę sławy, bogactw, Ciebie,

nie wiem, nie znam

i nie poznam Ciebie,

tylko poproś Boga, Ty Aniele,

tylko spłyń do snów, tam ja żyję

tylko poproś Boga, Ty Aniele,

i wejdź w sen mój, uzdrów zielem,

spłyń i scałuj lęk,

ja wierzę w Niego,

kocham Ciebie,

to tak prosto przejść przez niwy,

to tak prosto się zestarzeć

i w odbiciu ziemskim się przestraszyć,

to tak prosto spojrzeć w te kolory,

nieba, ziemi, nocy

i zachłysnąć się w niemocy,

spuścić łezkę, nosem wciągnąć,

i poczekać, aż podrosną,

znowu przyjdą, ich jest masa,

może jeden, jedna rasa,

jaki bełkot

po co w ogóle?

ja przepraszam, nie dorosłem,

ale może gdzieś tam w niebie,

zapisany jest dla Ciebie,

Tyś to Anioł, fakt to wszelki, wygląd,

ale dusza jak z muszelki,

jeśli zaznam tu cokolwiek,

z telefonem drżącym w ręce,

z tym dotykiem drżącym wszędzie,

i nie to jest to najgorsze,

kiedyś było całkiem znośnie,

ja mam wiarę, ziarnko piasku,

ale umrę i po wrzasku,

nie zostawię smutku dla nikogo,

przejdę lekko z jedną nogą,

boję się,

ale to od zawsze,

przejdę, myślę, smutny zasnę,

a to sen,

o, ptaki, góry,

moje dłonie jak z glazury,

nie są nerwem kaleczone,

serce zdrowe,

jak tam w łóżku,

ale chwila, moment,

rano znowu,

jeden ruch i drżenie, pozór,

jeszcze piszę, po co, nie wiem,

jeszcze żyję, to wytchnienie?

cokolwiek się wydarzyć może,

a mi nic już chyba, bo schowany,

tak w ukryciu, nie dla świata, w piachu

to pisali i bez strachu,

wiedzę chłonę, też to po co,

bo to człowiek,

cień jest nocą,

w noc i w dzień,

już teraz zawsze,

i znowu noc Aniele,

znowu gwiazdy.