***

Czas w jakim przyszło nam siebie

[zobaczyć,

Czas ten stał się coraz gorszy,

częściej zasypiamy uciekając gdzieś tam

i zastanowienie, czy tak wyglądać będzie

[nasza

dalsza, błoga droga ku czemuś bliżej nam

teraz nieznanemu.

czas... płynie ku niczemu,

Zabija nas, by odrodzić i nadać imię

nowe, osłabić, zniewolić szaleństwo

rozłożyć zatrute ugory umysłu...

[nabrzmiałego

nie tym, czym chcielibyśmy być i czuć...

... Spokój czuć tak ogromny, że nic nie

[dotknie

naszej wrażliwości roznerwicowanej,

trzeba zasnąć inaczej i tak spokojnie,

ażeby móc obudzić się z nowym imieniem...

i ktoś otuli kocem miłości bez strachu,

zobaczymy krajobrazy tak malownicze, jak

nasze słabe oczy bolące, wiercone chorym

[zmysłem

hiperestezji dojrzeć nigdy nie mogły...

doznawany raczej strach przeplatany bólem

zostawił nam zimny, wilgotny płaszcz

[bezsilnych łez,

płaszcz, który raz zawiesiwszy się

na tym co pozostało jeszcze z życia

przygniata i pozbywa nadziei na życiowe

zmartwychwstanie ziemskie,

czas... skrzywdził czas pozostając wciąż taki

[sam,

tyle zadanych sobie ran przez ludzkie

osobowości, przez ich brak,

cały ten czas nie zostawił pierwiastka

nawet na pozytywny obłęd,

można tylko czekać, aż skończy się ten czas

przestanie dotyczyć nas,

pozwólmy sobie na sen...

aby obudzić się kimś innym,

o imieniu błogosławionym i zdolnym,

aż niebo, słońce i Twoje dłonie, wasze słowa

zjednoczą nas.