***

Ból śmierci

z bólem przemijania,

ból odejścia

z bólem pozostania,

w końcu

ten ból,

który jest teraz,

niedoświadczone piękno

błękitu nieba,

zieloności drzew i traw,

chłodu wody,

i gorąca słońca

i bliskości dwóch

kochających się dusz i ciał,

to wszystko jest obok,

a we mnie tańczy psychotyczny strach,

przyjaciół gubię,

bo ból rodzi nienawiść,

lęk – ucieczkę,

kobiet unikam,

bo jest jeszcze

większy przed nimi

strach,

sen, jedyne ukojenie,

szkoda tylko,

że tak błaho przemija

i nie można

się nim rozkoszować,

tak jak świadomym będąc

doświadczać lęku i bólu.