***

Błądzę,

tak zamyka mnie,

zamyka mnie na wszystko,

ta pogarda z czyjejś strony,

Błądzę,

bez winy nie ma nikogo,

ja nią jestem też,

dogłębnie czuję każdy

najmniejszy nerw ciała,

mózg tkwi wybebeszony,

z powbijanymi weń kolcami

nasiąkniętymi jadem lęku,

Błądzę,

szukam Ciebie i siebie,

wszystko jest tak straszliwie nie do zmiany,

a niby do zmiany,

człowiek od narodzin skazą naznaczony

leży u podnóży czegoś,

ciągle wierzę, że to jest jednak Bóg,

tłumaczenia sobie o przemijalności,

od tych tłumaczeń boli język i głowa,

teraz jest się tu

i tu dusi niewysłowiony szloch,

poczucie opuszczenia,

choć dookoła tyle ciekawych twarzy,

samotność wewnątrz jest o wiele

[bardziej paląca,

nie pozostawia nic,

ze wszystkimi – a sam,

schizofreniczny bieg po nadzieję,

psychopatyczny taniec wisielca,

któremu wkłada się pętlę na szyję,

za oknem szaleńczy deszcz barw,

a w środku,

tornado,

pustoszeje wszystko,

z dnia na dzień,

z nocy na noc,

koi tylko sen,

płaczący, wijący się ostatni promyk nadziei,

jakie szanse ma

wobec tej szaleńczej kaskady

[niewysłowionego bólu,

Błądzę,

zależne ode mnie jest tylko być albo nie

[być,

myśleć albo nie myśleć,

istnieje jednak jeszcze sumienie

jedyny przeciwnik wolności

i strach,

on pozostawia tu was ...

Błądzę